Rozwiązujcie zadania wspólnie, naprowadzajcie dzieci jeśli nie wiedzą jak to ugryźć, zadawajcie pytania, szukajcie wspólnie różnych sposobów dojścia do rozwiązania. Bawcie się zadaniami. Zmieniajcie dane, odwracajcie treść i przede wszystkim pozwólcie dzieciom działać. Do zabawy z zadaniami tekstowymi możecie też Jak to zrobić, jeśli ich pociecha nie chce lub nie umie bawić się samodzielnie, a każda zabawka po 10 minutach się nudzi? Oto 8 sposobów, które sprawią, że wasze życie się odmieni. Jak nauczyć dziecko samodzielnej zabawy i tym samym zyskać czas dla siebie? 8 zasad | Nasze Miasto Jeśli chcesz szybko uczyć się niemieckiego bez wychodzenia z domu to musisz zacząć uczyć się mądrze i efektywnie. Do tego będziesz potrzebować: wyznaczyć sobie jasny i czytelny cel nauki (np. opanuje podstawy niemieckiego do końca roku, nauczę się tysiąc najczęściej używanych niemieckich słów w 2 miesiące itd.). JAK NAUCZYĆ DZIECKO SAMODZIELNOŚCI. Samodzielność- cóż to takiego? Analizując literaturę fachową można powiedzieć, iż samodzielność jest potrzebą Dlatego warto dbać o porządek w zabawkach i w pokoju, w którym dziecko się bawi. 5. Tęsknota. Jeśli zastanawiasz się dlaczego dziecko nie chce bawić się samo po powrocie z przedszkola, czy żłobka to wiedz, że najprawdopodobniej jest ono zwyczajnie stęsknione za rodzicami i chodzi mu głównie o spędzenie wspólnego czasu. Jeśli zastanawiasz się, jak nauczyć dziecko szanować zabawki, oto historia, która może ci w tym pomóc. Poznasz w niej ulubione zabawki Krzysia i Oli oraz… ich rodziców. W końcu dorośli też kiedyś byli dziećmi i mieli swoje zabawki, w tym te ulubione, których się nie zapomina. W bajce tata przekazał swoją ulubioną zabawkę Zacznij jak najszybciej. O tym już pisałam. Glenn Doman pisze o tym, w każdej swojej książce - czym wcześniej zaczniesz tym będzie łatwiej. I Tobie i Twojemu dziecku. Przypomnę tylko, że roczne dziecko uczy się szybciej niż dwuletnie, dwuletnie szybciej niż trzyletnie i tak dalej. Jeśli chcesz nauczyć dziecko radzenia sobie z porażką - tego unikaj: Porównywania z innymi dziećmi - obniżasz w ten sposób poczucie wartości dziecka. Wyręczania - bez podejmowania prób dziecko nie nauczy się nowych umiejętności! Więcej przeczytasz tu: 4 kroki do samodzielności przedszkolaka. Przeceniania możliwości dziecka Dlatego warto rozmawiać z dzieckiem i uczyć je, gdzie jest granica między asertywnością a agresją. Nie wolno pozwalać na bicie, popychanie czy wyrywanie. Jednocześnie należy uczyć smyka, jak się zachować w danej sytuacji, a przy tym szanować jego stanowcze „nie”, aby wiedziało, że może odmówić i nie zgodzić się na Jeśli już nie możesz doczekać się efektów Waszej wspólnej zabawy ten etap dostarczy Ci naprawdę wiele emocji. Nauka matematyki metodą Domana. Krok trzeci -rozwiązywanie zadań. Ten etap jest również zrzuceniem kotwicy w przestrzeń matematyki, jaką znamy i jaka wydaje nam się "tą prawdziwą". Jest to rozbudowany etap, w którym BpLD9Jk. “Dziecko nie potrzebuje zbyt wielu rzeczy. Najlepszą zabawą jaką może mieć dziecko jest rodzic, który usiądzie z nim na podłodze i będzie się z nim bawił.” Bruce Perry Jak najbardziej trafny cytat i pewnie jakby zapytać większość z nas o to co było ważne w naszym dzieciństwie, to myślę, że wielu z nas wymieniłoby jakieś zdarzenie z udziałem nas i naszych rodziców i tak np. ja nigdy nie zapomnę ognisk, które organizował mój tato dla mnie i siostry oraz naszych podwórkowych kolegów i koleżanek. Oczywiście czas spędzony z rodzicem jest bezcenny, ale warto nim umiejętnie gospodarować, tak by nasze dziecko mogło uczyć się samodzielności, a my nie zatracili się zupełnie w rodzicielstwie. Bycie rodzicem to wcale nie taka łatwa sprawa. Okazuje się, że nasze dzieci i obcowanie z nimi na co dzień bardzo wiele nas uczą. Moja córka nauczyła mnie bardzo wielu rzeczy, a jedną z nich jest zwrócenie uwagi na fakt spędzania czasu z maluchem. O ile w początkowych miesiącach dziecko jest silnie od nas zależne o tyle w późniejszych powinno być już mniej. Z biegiem czasu zabawa staje się jedną z najciekawszych form aktywności. Wiele uczy ale przede wszystkim rozbudowuje wyobraźnię. Jeżeli nasz maluch zaczyna tworzyć swoje własne zabawy nie oznacza to tylko trochę więcej czasu dla nas samych, ale przede wszystkim pozwala mu być twórczym i uczy zajmowania się sobą. “- Mamo kiedy przyjdziesz do pokoju pobawić się ze mną; nie będę się bawić sama, chcę żebyś się ze mną pobawiła; mamo poukładamy klocki, puzzle, pobawimy się w gotowanie….; mamo nudzi mi się”. Wszystkim tym sentencjom towarzyszy uwieszenie się mojego przedszkolaka na mnie. Jak najbardziej naturalnym jest fakt, że dziecko w wieku trzech lat chce się z nami bawić, ale powinno również wykazywać chęć samodzielnej zabawy. U mojego przedszkolaka zdarza się to bardzo rzadko. Zastanawiam się dlaczego tak jest i moja 3,5 letnia córka jakby mogła to non stop wisiałaby do mnie przyklejona. Odpowiedź jest bardzo prosta i składa się z dwóch składowych: Przede wszystkim nie nauczyłam mojego dziecka samodzielnej zabawy, a właściwie zbyt mocno brałam udział w jej zabawach, ale tak uwielbiałam spędzać czas z Julą, że wspólne zabawy były przyjemnością. Zupełnie nie zdawałam sobie sprawy, a właściwie nie myślałam o tym, że ich intensywność może spowodować coś w rodzaju uzależnienie od zabaw ze mną. Pojawienie się brata, które do tej pory dla mojego przedszkolaka jest trudne do zrozumienia, a właściwe najtrudniejsze jest to, że czasem spędzanym z mamą trzeba się teraz z kimś dzielić. Tak więc zabawy i bycie z dzieckiem oczywiście są ważne, ale jak to mówią, wszystko w nadmiarze szkodzi i wierzcie mi, że nadmierne spędzanie czasu z naszym maluszkiem, intensywne ingerowanie w jego zabawy i brak przestrzeni na samodzielną zabawę mogą zaowocować tzw. “typem wiszącym dziecka”, które jakby mogło to cały dzień bawiłoby się z nami. Oczywiście we wczesnych latach to naturalne, że dziecko chce się bawić z rodzicem bardzo często, ale z biegiem czasu ta chęć powinna się zmniejszać. Nie zwracałam na to zupełnie uwagi bowiem wspólne zabawy były również czymś przyjemnym dla mnie. Co uświadomiło mi fakt, że zbyt intensywne zabawy z maluchem zrobiły ze mnie tzw. “oblepioną mamę”? Pojawienie się drugiego dziecka. Mój syn, który jest młodszy od mojej córki troszkę ponad dwa pokazał mi, że muszę zacząć inaczej gospodarować czasem na zabawę. Oczywiście nie oznacza to, że nie ma wspólnych zabaw. Są, ale jest ich mniej niż w przypadku mojej córki, co jednocześnie daje mu swobodę na to by znajdować sobie zajęcie i wymyślać coś co go zajmuje i cieszy, i tak np. jedną z ulubionych zabaw jest zabawa ziemniakami i garnkami w maminej kuchni:) Oczywiście mama w pierwszych latach życia dzieci jest standardowo oblepiona maluchami, ale to oblepienie może mieć różnoraki charakter i jeżeli towarzyszy mu stopniowe odklejanie się to znaczy, że pozwalamy bardzo małymi kroczkami usamodzielniać się naszemu maluchowi pokazując mu, że samodzielnie też może wiele zdziałać. W przyszłości z pewnością przyniesie to same korzyści, chociażby w postaci bycia niezależną osobą, która umie się o siebie zatroszczyć, która umie odnaleźć się w wielu różnych sytuacjach. “oblepiona mama” Jak więc powoli pokazywać naszym maluchom, że zabawa bez mamy i taty też może być fajna: – przede wszystkim nie przesadzać z ilością zabaw i ciągłym zabawianiem dziecka, coś wiem na ten temat. Uwielbiałam zabawy z Julką non stop i teraz mam za swoje. Julka przyzwyczaiła się do wspólnych, intensywnych zabaw i naturalne, że trudno jej zrezygnować z dotychczasowych przyzwyczajeń; – jak zauważymy, że nasz maluch czymś się zajął i sprawia mu to frajdę, wycofajmy się i poobserwujmy go sobie z boku nie włączając się do jego zabawy, – zachęcajmy malucha do zabawy w swoim pokoju i co jakiś czas jak zajmie się sobą wychodźmy na chwilę by mógł się samodzielnie pobawić; – dajmy informację zwrotną, że widzieliśmy jak nasz brzdąc bawił się sam i spytajmy co to była za zabawa; – tłumaczmy już przedszkolakom, że czasem mama i tata też muszą coś zrobić i wtedy nasz maluch może sam się pobawić. Tak naprawdę nasze przedszkolaki już sporo rozumieją. Warto pokazywać naszym pociechom już od wczesnych miesięcy, że samodzielna zabawa też jest czymś ciekawym. Absolutnie nie oznacza to pozostawienia dziecka samego, a jedynie zbalansowane ingerowanie nie we wszystkie zabawy. Stwarzamy naszemu pupilowi w ten sposób opcje do bycia twórczym i kreatywnym, pozwalamy na powolne budowanie niezależności oraz tworzymy przestrzeń dla nas rodziców na bycie nie tylko rodzicem, a jak wiadomo owej przestrzeni dla nas samych, szczególnie we wczesnym procesie wychowawczym, nie ma wcale tak wiele. Cóż Ameryki nie odkryję, jeśli napiszę, że nie jest to łatwe i w zasadzie trudno powiedzieć, czy w ogóle można dziecko nauczyć samodzielnej zabawy. Ale na pewno można stosować kilka zasad, które ułatwią dziecku samodzielność w życiu i tu od zabawy się zacznie. Druga ważna kwestia jaką chcę poruszyć na samym początku to w żadnym wypadku nie popieram zostawiania dziecka samego, czy też płaczącego kiedy my w tym czasie robimy coś innego bo akurat założyliśmy, że będziemy mieć czas dla siebie. Podstawą wychowania i nauki dziecka czegokolwiek powinna być rodzicielska postawa obecności, bliskości, czułości i zrozumienia. Dzieci uczą się przez zabawę i chętniej coś robią gdy są zadowolone a nie wtedy, kiedy je do czegoś zmuszamy, czy są smutne. Pamiętajmy też o okresach tak zwanych lęków separacyjnych. W tym czasie warto zrobić przerwę, a na pewno nie zaczynać tego typu prób, bo tylko możemy doprowadzić do efektu odwrotnego. Dużo zależy też o tego jaki charakter ma nasze dziecko. Jedne są już od małego typowymi introwertykami, które potrafią przesiedzieć sporo czasu same na macie bawiąc się grzechotkami, czy oglądając książeczki, inne będzie potrzebowała kompana do zabaw i tym kompanem najczęściej będzie rodzic. Jest to zresztą całkiem naturalne, bo w końcu to rodzice się nim zajmują, więc są najlepszymi przyjaciółmi dziecka. Ale każdego dnia zmagamy się z sytuacjami, gdy musimy chociażby wyjść do toalety, czy dokończyć obiad, albo zrobić śniadanie. Nie jesteśmy w stanie bawić się z dzieckiem bez przerwy, dlatego od małego warto uczyć je minimalnej samodzielności, aby było w stanie pozostać samo choćby na chwilę, przy założeniu, że oczywiście mamy je w zasięgu wzroku. Dzięki takim działaniom wypijecie ciepłą kawę szybciej niż myślicie 🙂 a poważnie już malucha warto zachęcać do umiejętności zajęcia się sobą. Ale jak mu pomóc? Dziś właśnie o tym. Takie działania już u kilku miesięcznego dziecka mogą być bazą do fajnych efektów później u dziecka późno przedszkolnego i szkolnego. Oczywiście na początek możecie liczyć tylko na kilka minut, ale od czegoś trzeba zacząć. Tak jak pisałam powyżej podstawą jest być cały czas przy dziecku i czuwać nad tym co robi. Poza tym należy zabezpieczyć otoczenie, aby maluch nie sięgnął niebezpiecznych dla niego przedmiotów. Szczególnie gdy dziecko już samo chodzi przydarzą się barierki, czy blokady w gniazdkach, których nie używamy. Pamiętajmy, że na wszystko trzeba czasu, więc musicie mieć w sobie dużo cierpliwości i umieć odpuszczać, gdy dziecko daje Wam wyraźnie znać, że ma już dosyć samodzielnej zabawy. Kiedy widzicie, iż zaczyna się nudzić warto zacząć zachęcać je do zabawy innymi przedmiotami lub prosić o pomoc lub przyniesienie innej zabawki. Ponad to, warto zrobić przerwę w swoim zajęciu i usiąść na chwilę z dzieckiem i pobawić się lub przeczytać książeczkę. Stopniowo próbujcie wydłużać czas jaki dajecie dziecku na samodzielną zabawię. Nadzorujcie i sprawdzajcie co dziecko robi, ale gdy przejmuje inicjatywę i faktycznie wciąga się w zabawę to nie ingerujcie. Dajcie mu się zając sobą. Innym fajnym patentem jest zmienianie zabawek. Oczywiście nie mam tu na myśli kupowania nowych w nieskończoność. Bo na to chyba nikt nie ma miejsca i nie chce wydać, aż tyle pieniędzy. Mam raczej na myśli magiczne pudełko, do które będą trafiać co jakiś czas różne zabawki i będziecie je wyciągać i odkrywać na nowo również sporadycznie. Dajcie też do zabawy inne przedmioty niż typowe zabawki. Chyba każdy rodzic wie, że drewniana łyżka może być najlepszą zabawką. U nas w domu wprowadziliśmy fajną zasadę. Córka może otwierać jedną szafkę w kuchni, w które są garnki. Na brzegu zawsze stoją 3 małe garnuszki w różnych rozmiarach i z fajnymi wzorami (kropki, słoń, kury). Mała je uwielbia. Gdy muszę dokończyć kanapę, a zaczyna się kryzys proszę ją by sięgnęła swoje garnki i się nimi pobawiła, a gdy kończę i mamy siadać do stołu proszę aby je ułożyła w szafie i zabrała swój ślinik. Niby banał ale daje mi 5-10 min na przygotowanie kanapek, a przy tym córka jest zadowolona i przejęta swoim zajęciem. U roczniaka zauważyłam ogromną potrzebę pomagania. Dlatego gdy proszę aby coś przyniosła to prawie zawsze mogę liczyć na jej wsparcie, a przy tym zyskuję chwilę aby dokończyć coś w kuchni. Inny patent, który świetnie mi się sprawdza, gdy muszę coś dokończyć przy garach to przekąski, chrupki, skibka chleba, w skrócie przekąski. Moja córka bardzo lubi jeść. Zawsze, gdy wiem, że do posiłku zostało więcej czasu, a Mała domaga się uwagi lub jedzenia na widok przygotowanego dania daję jej jakąś małą przekąskę. Zajmuje są to na kilkanaście dobrych minut, a ja znów mam chwilę dla siebie. Co prawda nie jest zabawa, ale jednak jedna z metod jak zyskać trochę czasu by coś dokończyć. Na koniec najważniejsze i coś o czym już wspominałam, czyli mówicie do dziecka, jak najwięcej się da. Z jednej strony rozbudowujecie jego słownictwo tłumacząc co robicie i pokazując różne rzeczy, a po drugie dziecko nie czuje się samotne i zostawione. Pamiętajcie, że nie ma jednej doskonałej metody. Modyfikujcie i dostosowujcie wszystko pod Wasze dziecko. Każde ma inne potrzeby i nie należy go do niczego zmuszać, bo w ten sposób tylko zniechęcamy malucha. I tak jak ze wszystkim tak i z samodzielną zabawą na wszystko przyjdzie czas, w końcu dziecko będzie chciało spędzać samo czas, aż za często i zatęsknicie za tymi godzinami na wspólnej zabawie. Dzieci warto nauczyć samodzielnej zabawy. Będzie to z korzyścią dla obu stron – rodzica i malucha! 5712495 rodzic chciałby wygenerować chociaż pół godziny w ciągu dnia tylko dla siebie. Jak to zrobić, jeśli ich pociecha nie chce lub nie umie bawić się samodzielnie, a każda zabawka po 10 minutach się nudzi? Oto 8 sposobów, które sprawią, że wasze życie się rodzice (przede wszystkim mamy) czują presję otoczenia, żeby ich dom był czysty, a dziecko zadbane i odpowiednio zaopiekowane. Wierzą, że tylko poświęcając im nieustannie czas, istotnie wpłyną na życie malucha. I rzeczywiście tak jest! Ale nauka samodzielnej zabawy ma również ogromne znaczenie dla dzieci i z pewnością podniesie poziom ich rozwoju emocjonalnego oraz dzielą się na te, które potrafią godzinami bawić się same ze sobą oraz na te, które potrzebują nieustannej uwagi mamy lub taty. Jest to głównie kwestia charakteru. Jednak maluchy, które potrzebują w każdej sytuacji wsparcia ich opiekunów, warto nauczyć samodzielnej zabawy. Będzie to z korzyścią dla obu stron – rodzica i dziecka! Dowiedz się więcej:W co się bawić, aby wspierać rozwój dziecka?Bawią i rozwijają. Jak mądrze wybierać zabawki dla dzieci?Znaczenie samodzielnej zabawy w rozwoju dzieciSamodzielność jest potrzebna każdemu dziecku, to ona uczy go zaradności i dodaje pewności siebie. Oprócz tego maluch może poczuć się komfortowo w swoim towarzystwie, ustalać sobie własne zasady oraz poczuć konsekwencje podjętych złych decyzji. Dodatkowo zabawa solo pomaga w lepszym skupieniu, poprawia koncentrację i pobudza jego kreatywność oraz samodzielnej zabawy to bardzo dobra cecha, warto zacząć naukę już od pierwszych dni życia szkraba! 2081671 nauczyć dzieci samodzielnej zabawy?Przede wszystkim trzeba mieć świadomość, że nie jest to łatwe. Jednak kosztem początkowego zaangażowania, można kupić sobie w przyszłości więcej czasu dla siebie, a dziecko nauczyć samodzielności. Kiedyś dzieci częściej bawiły się same, nie mając pod ręką super nowoczesnych zabawek, które świecą i wydają dźwięki. Potrafiły z niczego zrobić coś i tym samym wypełnić swój wolny czas. Pozostawione same sobie musiały wymyślić sobie zajęcie. Dowiedz się więcej:Sprawdź jak kreatywnie spędzić czas z dziećmi jesienią?Oto kilka zasad, które pomogą w nauce samodzielnej zabawy:Nowe zasady wprowadzaj stopniowo. Zazwyczaj dzieci nie lubią zmian. Dlatego naukę samodzielnej zabawy, zwłaszcza kiedy do tej pory robiliście to razem, wprowadzaj sukcesywnie. Możesz zacząć od ułożenia razem ze szkrabem klocków, a potem delikatnie i po ciuchu się wycofać. Pozwól dziecku na zabawę różnymi przedmiotami. Może się okazać, że łyżki lub sitko będą bardziej interesujące od lalki czy samochodu, a zabawa nimi nie będzie wymagała udziału rodzica. Ważne jest, aby mu nie przerywać, nawet jeśli nie do końca ci się to podoba (pod warunkiem, że zabawa jest bezpieczna). Zabawki wyciągaj pojedynczo. Zbyt duży wybór gadżetów może przytłoczyć dziecko. Dobrym pomysłem jest również chowanie zabawek i wymiana np. raz w tygodniu. W ten sposób gwarantujesz dziecku ciągle nową rozrywkę. Nie denerwuj się, kiedy dziecko zrobi bałagan w trakcie samodzielnej zabawy. Bądź blisko. Niektóre dzieci potrzebują bliskości, ale to nie oznacza, że nie potrafią się bawić same ze sobą. Być może jest to po prostu kwestia twojej obecności, ale jedynie wzrokowej. Dlatego pozwól dziecku bawić się w tym pomieszczeniu, w którym przebywasz. Okazuj zainteresowanie. To, że nie bawisz się z dzieckiem, nie oznacza, że nie powinnaś się interesować tym, co robi. Warto czasami zapytać, czy możesz usiąść i popatrzeć. Tym samym dasz mu poczucie bliskości i zainteresowania. Pochwał nigdy za dużo. Doceniaj samodzielną zabawę dziecka. Podziwiaj budowlę z klocków, piękny rysunek czy uczesanie lalki. Stopniowo wydłużaj czas samodzielnej zabawy, bądź w pobliżu, ale staraj się nie uczestniczyć we wszystkich aktywnościach dziecka. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera